Τοποθέτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο για την «Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας για το 2014»

7^η Συνεδρίαση Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Θεσσαλονίκης 14/03/2011

Παρατηρώ ότι εδώ και μέρες γίνεται μια προσπάθεια να επικοινωνήσετε το θέμα της διοργάνωσης της «Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας για τη Νεολαία», τη διεκδίκηση της οποίας αποφάσισε ο δήμος Θεσσαλονίκης για το 2014.

Δυστυχώς εγώ έτυχε να πληροφορηθώ ότι το λογότυπο για τη διεκδίκηση είναι ήδη έτοιμο μέσω της TV 100 και μάλιστα ότι το αναθέσατε σε εταιρία χωρίς να έχει προηγηθεί καμία ενημέρωση στο δημοτικό συμβούλιο και πολύ περισσότερο ότιη εταιρία αυτή ανέλαβε χωρίς να έχει προηγηθεί ο τυπικός διαγωνισμός για την ανάθεση της συγκεκριμένης αποστολής. Πώς εξαγγέλθηκε η διεκδίκηση χωρίς να έχει προηγηθεί απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου? Αυτή είναι η διαφάνεια με την οποία έχει σκοπό να λειτουργήσει η νέα Δημοτική Αρχή? Πρώτα εξαγγελίες και εκ των υστέρων εγκρίσεις?

Και επειδή δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ, να ξεκαθαρίσω ότι είμαι σίγουρα υπέρ μιας τέτοιας πρωτοβουλίας, αφού στόχος του συγκεκριμένου θεσμού είναι να προσελκύσει νέους από την υπόλοιπη Ευρώπη ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο τον τουρισμό της Θεσσαλονίκης. Με λύπη βέβαια διαπίστωσα στη συνάντηση που είχαμε με την επιτροπή Τουριστικής Ανάπτυξης ότι και δημοτικοί σύμβουλοι της δικής σας παράταξη δεν γνώριζαν επίσης το γεγονός. Πιστεύω λοιπόν ότι στο συγκεκριμένο θέμα θα πρέπει να υπάρξει συνεργασία και με την επιτροπή Τουρισμού και τουριστικών φορέων της πόλης που συμμετέχουν σε αυτή.

Και διαβάζοντας τα δικά σας λόγια που δώσατε σε συνέντευξη σας κ. Πασχαλίδου:

Ενθαρρύνοντας τις εφαρμογές νέων ιδεών και φέρνοντας όλον αυτό τον νεαρόκοσμο από την Ευρώπη, θα αυξηθεί πολύ ο τουρισμός και θα ωφεληθεί πολιτιστικά, κοινωνικά αλλά και οικονομικά η πόλη. Γι’ αυτό και αυτή η διεκδίκηση πρέπει να επικοινωνηθεί παντού. Θα στεναχωρηθώ, αν αντιληφθώότι έστω και ένας πολίτης δεν έχει ακούσει γι’αυτό.. Κάθε δημότης πρέπει να εμπλακεί ή να ενημερωθεί».

Φαντάζομαι ότι η Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα της Νεολαίας δεν είναι ένα ζήτημα μιας ομάδας κεκλεισμένων

των θυρών, αν και έχετε πραγματοποιήσει ήδη δυο συναντήσεις σε πολυχώρο πολιτισμού της Θεσσαλονίκης και μια στην αίθουσα συνεδριάσεων του δημαρχείου, χωρίς να έχει ενημερωθεί κανείς από εμάς. Ποια είναι λοιπόν, η δομή της νεολαίας που θα υποστηρίξει τη διοργάνωση του δήμου, τη στιγμή που δίνεται σ’ εμάς, τους εκλεγμένους συμβούλους που ανήκουμε σε αυτήν την ευκαιρία να συμμετέχουμε και να συνεργαστούμε όλοι μαζί με κοινό στόχο την ανάδειξη της πόλης μας?
Και τέλος είπατε κ. Πασχαλίδου και το επιβεβαίωσε και ο δήμαρχος ότι η συγκεκριμένη διεκδίκηση «δε θα κοστίσει ούτε ένα ευρώ». Από που προκύπτει αυτό και ποιος θα καλύψει τα απαιτούμενα έξοδα? Μάλιστα απ’ όσο ξέρω στο φάκελο της υποψηφιότητας, που πρέπει να υποβληθεί έως την 1η Μαϊου, απαιτείται να κατατεθεί ο προϋπολογισμός και ν’ αναφέρεται συγκεκριμένα και λεπτομερώς σε κάθε μια από τις δράσεις που θα περιέχονται στο πρόγραμμα.

To Blog or Not to Blog?

Η αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο ήταν η συμμετοχή μου σ’ ένα φόρουμ του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Α.Π.Θ. με θέμα «Τα blogs και η επιρροή τους στην πολιτική». Μου ζητήθηκε, λοιπόν, να περιγράψω την προσωπική μου εμπειρία από τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές και κατά πόσο η αναφορά του ονόματος μου στα blogs έκανε ευκολότερη ή δυσκολότερη την εκλογή μου.

Θα μοιραστώ λοιπόν μαζί σας την εμπειρία μου και μερικές σκέψεις μου για την μπλογκόσφαιρα.

Η αλήθεια είναι ότι μέσα στην προεκλογική περίοδο είδα και άκουσα πολλά μέσα από το διαδίκτυο. Κρίσεις θετικές και αρνητικές. Σχεδόν ποτέ όμως αδιάφορες. Παρακολουθούσα τακτικά και με εξαιρετικό ενδιαφέρον τα σχόλια στις αναρτήσεις των πολιτών. Ήταν μια μορφή δημόσιου ηλεκτρονικού διαλόγου. Άλλωστε σε αυτήν ακριβώς τη διαδραστικότητα οφείλεται και η μοναδικότητα του blog ως νέου μέσου επικοινωνίας.

Η μπλογκόσφαιρα αποδείχτηκε μια πολύ χρήσιμη εφαρμογή κατά τη διάρκεια του προεκλογικού μου αγώνα, αφού μέσα από αυτή μπορούσα να ενημερωθώ με ταχύτητα για τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, να «πιάσω» τον σφυγμό των συμπολιτών μου για το μέλλον της πόλης και ταυτόχρονα να διαπιστώσω τη διαφορετικότητα της σκέψης, σε κοινά θέματα, ανώνυμων πολιτών που εκφράζονται με αμεσότητα και πρωτοτυπία, πολύ συχνά και με μια αυθεντική υπερβολή.
Η συζήτηση περί ορίων και ανωνυμίας των blogs είναι πολύ ενδιαφέρουσα.

Ποιος πρέπει να έχει άραγε την ευθύνη για τα όρια των blogs; Ο νομοθέτης; Ή μήπως ο χρήστης τoυ μέσου; Γιατί να μην παραχωρήσουμε στη λειτουργία των blogs ένα περιβάλλον αυτορρύθμισης που μοιάζει να είναι τόσο παραγωγικό σε επίπεδο είδησης και κριτικής; Γιατί, τελικά να μη θέτει τα όρια η κρίση του κάθε πολίτη, η οποία συχνά υμνείται από τους πολιτικούς για την αξία της?

Υπάρχει και το θέμα της ανωνυμίας των blogs. Για μένα η ανωνυμία των blogers, είναι σημαντικό να διατηρηθεί. Η ελεύθερη διατύπωση και η διακίνηση της ιδέας, της σκέψης και της κριτικής χωρίς το φόβο του ελέγχου και της «ποινικοποίησης» είναι που κάνει τη συμμετοχή της μπλογκόσφαιρας στο δημόσιο διάλογο τόσο μοναδική και ενδιαφέρουσα.

Προς το παρόν τα blogs συμπληρώνουν το πεδίο της πολιτικής επικοινωνίας χωρίς να μπορούν να αντικαταστήσουν πλήρως τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αποκτούν όμως μεγάλη δυναμική. Δείχνουν να κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος. Είναι πολύ ενδεικτικό το γεγονός πως πρόσφατα ο Λευκός Οίκος ενέκρινε την παρουσία του πρώτου πολιτικού blogger στην καθημερινή ενημέρωση των συντακτών! Είναι ίσως μια de facto αναγνώριση της δύναμης του μέσου, του τρόπου με τον οποίο θα ασκείται σε λίγα χρόνια η τέχνη της πολιτικής επικοινωνίας.

Τα blogs, όλο και περισσότερο καθορίζουν την ίδια την ατζέντα της επικαιρότητας. Οι σημαντικές ή και οι «ενοχλητικές» ειδήσεις δεν «πεθαίνουν» πλέον στις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων. Μεταφέρονται στο κέντρο της δημόσιας συζήτησης, στην οποία παίρνουν μέρος ειδικοί, ερασιτέχνες και άσχετοι, το σύνολο των κοινωνικών ομάδων που συντηρεί ή εξαντλεί το θέμα.

Σχεδόν κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι τα blogs και οι διάφορες άλλες μορφές κοινωνικής δικτύωσης είναι το μέσο της πολιτικής του μέλλοντος. Αρκεί κάποιος να αναλογιστεί το ρυθμό δημιουργίας τους. Ένα blog ανά δευτερόλεπτο! Κι αυτό όχι γιατί είναι φθηνότερα και γρηγορότερα. Αλλά γιατί επιτρέπουν στους πολίτες να συμμετέχουν στη διαδικασία της πολιτικής. Μια υπόσχεση που το παραδοσιακό σύστημα επικοινωνίας (τηλεόραση και εφημερίδες) απέκλειε, και το παραδοσιακό σύστημα της πολιτικής είχε με συνέπεια αθετήσει. Είναι αλήθεια ότι η δημοκρατία είναι το καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης που έχει εφεύρει η ανθρωπότητα αλλά απαιτεί ενεργούς πολίτες. Χωρίς αυτούς παύει να είναι το καλύτερο. Ίσως τα blogs τους δημιουργήσουν μαζί με μερικούς κανόνες δεοντολογίας.

Τίποτε ίσως δε θα μπορούσε να αποτυπώσει με μεγαλύτερη ακρίβεια το μέλλον των blogs από τα λόγια ενός ανώνυμου blogger: «Εμείς οι bloggers δεν πρόκειται να είμαστε ενάντια στο κατεστημένο. Πρόκειται να γίνουμε οι ίδιοι το κατεστημένο!».

Και αυτό αποτελεί από μόνο του μια ανατριχιαστική σκέψη για την επιβίωση της σημερινής πολιτικής.

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Adore", τεύχος Ιουνίου 2011

Η απαγόρευση της χρήσης της πλατείας Αριστοτέλους στο Μίκη Θεοδωράκη

Σας παραθέτω ένα απόσπασμα από τον προβληματισμό που εξέφρασα στο δημοτικό συμβούλιο της 9ης Ιουνίου 2011 σχετικά με την απαγόρευση της χρήσης του χώρου της πλατείας Αριστοτέλους στο Μίκη Θεοδωράκη από το δήμαρχο κ. Γ. Μπουτάρη.

Κύριε Πρόεδρε, Θέλω και εγώ να εκφράσω τον προβληματισμό μου για μια ακατανόητη άρνηση και τυπολατρεία. Νοιώθω πως δημιουργήθηκε ένα μείζον θέμα χωρίς προφανή λόγο. Ο Μίκης Θεοδωράκης ηγείται μιας κίνησης πολιτών και θέλει να εκφραστεί δημόσια. Ποια αιτία είναι τόσο ισχυρή που το απαγορεύει; Πόση αρμονία υπάρχει ανάμεσα στο λαϊκό αίσθημα που συντάσσεται με αυτή την πρωτοβουλία και στην απόφασή σας να αρνηθείτε έναν χώρο που έχει έναν ισχυρό συμβολισμό; Πόση υποκρισία περιέχει αυτή η απόφαση όταν η Πλατεία Αριστοτέλους καταλαμβάνεται καθημερινά από απίθανους πλανόδιους μικροπωλητές, διατίθεται για εκδηλώσεις εμπορικής προβολής, δίνεται στα πολιτικά κόμματα για τις τριτοκοσμικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις τους, αλλά δεν παραχωρείται σε ένα μεγάλο ακομμάτιστο και ακηδεμόνευτο κίνημα πολιτών; Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο, έχω την αίσθηση πως μάλλον μιλώ για το αυτονόητο. Η απόφαση είναι αναίτια, ασφαλώς περίεργη και πάντως σίγουρα άστοχη. Και αν θέλετε να προβληματιστείτε επιπλέον είναι και αντίθετη με το αίσθημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του δημοτικού συμβουλίου. Είτε εκφράστηκε δημοσίως, είτε όχι.

Σας ευχαριστώ

Τι κάνουμε για την πόλη που ζούμε;

Πόλη δεν είναι τα κτίρια και οι πλατείες. Δεν είναι τα μνημεία, τα πάρκα και οι δρόμοι της, ούτε καν τα σπίτια των ανθρώπων.

Πόλη για μένα είναι κατ’ αρχήν οι άνθρωποι.

Όλα τα άλλα έχουν φτιαχτεί για να διευκολύνουν και να εξυπηρετούν τη ζωή των ανθρώπων που ζούνε μέσα και δίπλα σε αυτά.

Υποδομές και υπηρεσίες πρέπει να δημιουργούνται, να λειτουργούν και να εξελίσσονται με μοναδικό σκοπό την καλύτερη ζωή των συμπολιτών.

Για μένα ωραία και σπουδαία πόλη είναι αυτή που «φιλοξενεί» τους περισσότερους ευτυχισμένους ανθρώπους. Θα ήθελα η πόλη μου, η Θεσσαλονίκη, να είναι μια ωραία και σπουδαία πόλη.

Δεν είναι.

Δεν έχω αυταπάτες και δεν υποστηρίζω πως με τη συμμετοχή μου στο δημοτικό συμβούλιο θα αλλάξουν όλα. Έχω όμως πράγματα να κάνω και να διεκδικήσω.

Συγκεκριμένα πιστεύω πως η γενιά μου είναι μια αδικημένη γενιά. Καλείται να πληρώσει τα συσσωρευμένα λάθη πολλών δεκαετιών.

Πιστεύω πως το σημαντικότερο αγαθό για τον άνθρωπο είναι η ελευθερία.

Όταν όμως είσαι νέος και δεν υπάρχει προοπτική, δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει καμία ευκαιρία για δημιουργία, τότε δεν είσαι ελεύθερος.

Για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη απέναντι στη νέα γενιά, τη δική μου γενιά, γι’ αυτά θέλω να δουλέψω, αυτά θέλω να διεκδικήσω.

Εξ’ άλλου αυτές οι δύο έννοιες και το καθημερινό πολιτικό περιβάλλον που ζούσα από μικρή, αυτά με οδήγησαν στη δημοσιογραφία.

Δεν με ενδιαφέρει να είμαι η δημοτική σύμβουλος που απλά θα συνεδριάζει.

Πιστεύω πως ένας δήμαρχος και μία δημοτική ομάδα, δεν αρκεί να ασχολείται μόνο με την αισθητική και τη λειτουργικότητα μιας πόλης. Εκλέγονται για να βελτιώσουν τη ζωή των πολιτών με κάθε δύνατο τρόπο.

Αυτό θα προσπαθήσω με όλη μου τη δύναμη.

Έχω ιδέες, έχω συγκεκριμένες προτάσεις, έχω και φίλους συνεργάτες για να το παλέψουμε και να τα καταφέρουμε.

Στόχος μας, η γενιά μας να ανοίξει δρόμους, να βρει δουλειές και ευκαιρίες για να αναπτύξει τις αξίες που κουβαλάει μέσα της.

Ελπίζω σ’ αυτό το δρόμο να συναντήσω κι’ άλλους συνοδοιπόρους.

Ανθή Σαλαγκούδη

Τοποθέτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο για το Μετρό

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς σχετικά με την εξέλιξη των εργασιών του Μετρό έτσι όπως τις κατέθεσα και στο Δημοτικό Συμβούλιο. Αφορμή στάθηκε η ειδική συνεδρίαση που πραγματοποιήθηκε στις 23/05/2011 με θέματα το Μετρό και τον Ο.Λ.Θ.

Καταρχήν θα προσπεράσω τα αυτονόητα για την οικονομία της συζήτησης. Ασφαλώς το Μετρό είναι ένα σημαντικό έργο, είναι βέβαιο πως θα αλλάξει την εικόνα της πόλης, προφανώς δημιουργεί τεράστιο περιβαλλοντικό όφελος για τη Θεσσαλονίκη και άλλα πολλά. Έχουμε προ πολλού περάσει το σημείο που κρίνονταν η μεγάλη χρησιμότητα του έργου.

Στα πιο πρακτικά θέματα είναι που υπάρχουν ζητήματα. Και εκεί αναζητούνται απαντήσεις.

Ασφαλώς μόνο να συμφωνήσει κανείς με τον Υφυπουργό κ Μαγκριώτη μπορεί στο ότι οι εργασίες του Μετρό απασχολούν πάνω 1500 άτομα, αριθμός που αναμένεται να διπλασιαστεί με τις εργασίες κατασκευής των επεκτάσεων. Η Θεσσαλονίκη έχει μεγάλη ανάγκη από θέσεις εργασίας. Το πρόβλημα όμως είναι πως θα πρέπει και να πληρώνονται. Και βεβαίως μπορεί ο κ. υφυπουργός να ευχαριστεί δημοσίως τον κ. Παπακωνσταντίνου για την εξασφάλιση χρηματοδότησης αλλά εμείς βλέπουμε πως η εταιρεία οφείλει στους εργαζομένους δεδουλευμένα, και αυτοί απεργούν. Και όταν οι εργαζόμενοι απεργούν, τα έργα σταματούν. Και αν υπάρχει θέμα μισθοδοσίας του προσωπικού τότε αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει συνολικότερο πρόβλημα χρηματοδότησης του έργου. Με άλλα λόγια δηλαδή, ρωτάω αν υπάρχουν λεφτά, για να κάνω και χρήση μιας πολυσυζητημένης διατύπωσης.

Το δεύτερο ζήτημα είναι αυτό των επιχειρήσεων που είναι σε περιοχές εργοταξίων. Είναι πολύ μεγάλο θέμα (η κατάσταση, για παράδειγμα, στην οδό Δελφών είναι τραγική). Αναρωτιέται ο μέσος επιχειρηματίας, πόσες συσκέψεις απαιτούνται για να λυθεί ένα θέμα αυτονόητο; Που θα έπρεπε δηλαδή να αντιμετωπισθεί απλά με την εμπειρία και μόνο της κατασκευής του Μετρό της Αθήνας; Ασφαλώς και εκεί υπήρξαν προβλήματα με την εμπορική κίνηση σε πολλές περιοχές. Εδώ ψάχνουμε άλλες λύσεις; Θα υπέθετε κανείς το πολύ απλό από τον ανάδοχο. Να σχεδιάσει το εργοτάξιο και την περιοχή γύρω από αυτό με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξυπηρετείται η εμπορική κίνηση, οι επιχειρήσεις οι διερχόμενοι πολίτες και η κυκλοφορία. Εδώ δεν πρόκειται για εργασίες λίγων ημερών που μπορούν να γίνουν και με συνθήκες προχειρότητας. Πρόκειται για εργασίες μηνών και ετών που έχουν δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα σε μια αγορά που ήδη λόγω κρίσης ασθενεί. Οι προτάσεις που κατατέθηκαν από τους επαγγελματίες θα έπρεπε να ζητηθούν από τη διοίκηση του Μετρό πριν το έργο καν ξεκινήσει για να γίνουν οι απαραίτητες διευθετήσεις. Σήμερα βρισκόμαστε ακόμη να συζητάμε. Αφού αξιολογήθηκαν οι προτάσεις που υποβλήθηκαν (!!!!), υπογράφηκε ένα μνημόνιο «για τη συστημική προώθηση συγκεκριμένων θεμάτων!!!» με το Δήμο Θεσσαλονίκης, το ΑΠΘ και τους φορείς των παραγωγικών τάξεων, η οποία κατέληξε στην εξής εκπληκτική από πλευράς κοινοπραξίας διαπίστωση. Πως θα πρέπει να υλοποιηθούν μέτρα για την υποστήριξη των πληττόμενων από τα έργα του μετρό επιχειρήσεων και να γίνουν αστικές αναπλάσεις πέριξ των σταθμών, διαμορφώσεις χώρων στάθμευσης και κυκλοφοριακές ρυθμίσεις!!! Η γραφειοκρατία και ο βιασμός του αυτονόητου συνεχίζουν να λειτουργούν σε όλο τους το μεγαλείο.

Θα ήθελα επίσης να θέσω ένα θέμα προς τη διοίκηση του δήμου σχετικά με τη δέσμευσή της να χρηματοδοτήσει τα έργα κυκλοφοριακών ρυθμίσεων γύρω από τους σταθμούς του Μετρό που με όλη τη συζήτηση κανένας πλέον πολίτης δε γνωρίζει με βεβαιότητα, άρα υπάρχει και ένα σοβαρό έλλειμμα επικοινωνίας. Η ερώτηση λοιπόν είναι απλή. Το θέμα των κυκλοφοριακών ρυθμίσεων δεν αποτελεί μέρος των συμβατικών υποχρεώσεων του αναδόχου; Αν αποτελεί, για ποιο λόγο δεσμεύεται ο δήμος να το χρηματοδοτήσει; Τι ακριβώς σημαίνει πως ο δήμος θα χρηματοδοτήσει τα έργα των κυκλοφοριακών ρυθμίσεων ΑΝ η Αττικό Μετρό αναλάβει την εκπόνηση των σχετικών μελετών; Ποιος έχει τελικά την υποχρέωση; Τέλος θέλω να μεταφέρω μια πολύ απλή σκέψη που πιστεύω πως είναι ερώτηση του κάθε πολίτη αυτής της πόλης; Στις 10 Μαρτίου 2011 ο Υφυπουργός κ. Μαγκριώτης, δήλωσε πως τέλος 2014/αρχές 2015 η πρώτη γραμμή του Μετρό θα έχει ολοκληρωθεί. Επειδή πολλές φορές στη δημόσια συζήτηση επιλέγεται η πολιτική γλώσσα αντί αυτής που μιλάνε οι πολίτες, ρωτώ: όταν λέει «ολοκληρωθεί», εννοεί «λειτουργήσει»; Γιατί αυτό που ενδιαφέρει τους Θεσσαλονικείς είναι πότε θα κινηθούν με το Μετρό. Και όχι οι τεχνικές λεπτομέρειες της κατασκευής. Θα έχουμε λοιπόν στις αρχές του 2015 ένα Μετρό που θα λειτουργεί πλήρως; Υπάρχει χρονική δέσμευση σε αυτό το ερώτημα;

Σκέφτομαι απλά ως ένας δημότης της Θεσσαλονίκης και ρωτώ αυτά που θα ήθελε να ρωτήσει ο καθένας που θα ήταν σήμερα στη θέση μου. Πότε θα τελειώσει το μετρό και πόσο συνολικά θα κοστίσει. Και θα ήθελα οι απαντήσεις που θα μου δοθούν σήμερα να μην αλλάξουν αύριο.

Σας ευχαριστώ πολύ

Το τέλος του καταναλωτικού φασισμού

Δικτατορία, αυτοκρατορία, καταναλωτική διαστροφή..αρκετές λέξεις πέρασαν από το μυαλό μου μέχρις ότου καταλήξω στον παραπάνω τίτλο. Για λίγο αμφιταλαντεύτηκα ανάμεσα στην «αυτοκρατορία» της χλιδής που μας είχε επιβληθεί ως απαραίτητο συστατικό στη ζωή μας όλ’αυτά τα χρόνια και στην τελική μου επιλογή, η οποία περιγράφει νομίζω πολύ πιο εύγλωττα την κατάσταση.

Και τώρα τι έπεται στη συνέχεια?

Η οικονομική κρίση ήρθε να μας απαλλάξει μάλλον απ’ όλ’αυτά τα υλικά και άψυχα που κυνηγούσαμε σαν τρελοί ν’ αποκτήσουμε στο όνομα μιας υποτιθέμενης ευημερίας και ενός lifestyle τρόπου ζωής που δεν είχε απαραίτητα φτιαχτεί για μας αλλά έπρεπε απαραίτητα να φορεθεί από εμάς γιατί ήταν must. Έτσι τουλάχιστον ευαγγελίζονταν τα life & style περιοδικά, οι διαφημιστικές καμπάνιες και η κ. Κούλα, αγαπημένη των κοσμικών εκδηλώσεων της εγχώριας και αθηναϊκής σκηνής.

Η πληρωμένη ευτυχία ωστόσο κάθε άλλο παρά ευτυχία αποδείχτηκε και μάλιστα με τα ξένα κόλλυβα της απλήρωτης κάρτας.

Εγώ, λοιπόν αποφάσισα να μην ταχθώ με το μέρος όσων βρέθηκαν στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού ελπίζοντας να βρω κι άλλους συμπαραστάτες στο δρόμο μου. Αρνούμαι να μιζεριάσω, να ρίχνω από το πρωί μέχρι το βράδυ ευθύνες στους πολιτικούς για την κατάσταση στην οποία μας φέρανε και ν’ αναθεματίζω την κακή τύχη της Ελλάδας.

Ούτε βέβαια θα με δείτε να τάσσομαι υπέρ κινημάτων του είδους «δεν πληρώνω». Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να δεχτούμε, ούτε να νομιμοποιήσουμε την παραβίαση των νόμων. Απ’ τη στιγμή που ζούμε σε μια δημοκρατία, οι νόμοι είναι υποχρεωτικοί για όλους. Η ανυπακοή δεν θα οδηγήσει σε περισσότερη ελευθερία αλλά στην τυραννία της αυθαιρεσίας.

Υπάρχουν όμως πολλά όμορφα πράγματα ν’ ανακαλύψει ένας άνθρωπος καθώς μαθαίνει να ζει με λιγότερα και ν’ αφουγκράζεται τις πραγματικές του ανάγκες. Στον κόσμο των άδειων πορτοφολιών, οι αληθινές στιγμές μετράνε πολύ περισσότερο από τις κραυγαλέες βιτρίνες, τους «in» προορισμούς σε ένα καλοκαιρινό θέρετρο ή χειμωνιάτικο σαλέ στο Γκστάαντ.

Η έννοια της καλής ζωής μπορεί κάλλιστα να συμπτυχθεί σε μια μοναδική βραδιά στο σπίτι με την παρέα φίλων και τη συντροφιά μιας μακαρονάδας παρά σε μια επίσκεψη ενός πανάκριβου γκουρμέ εστιατορίου χωρίς ο ουρανίσκος σου να κατανοεί κάθε φορά τι καταπίνεις.

Η ουσία βρίσκεται αλλού και η νέα μόδα ας είναι η ανακάλυψη του άλλου μας εαυτού. Που δίνει περισσότερη σημασία στο πνεύμα και την τέχνη παρά στην ύλη- ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη και το Χόλυγουντ βίωνε χρυσές εποχές καταμεσής του Κραχ. Ενός εαυτού που ανακαλύπτει τα βαθύτερα συναισθήματα του και διαμορφώνει με βάση αυτά τις σχέσεις του.

Ας τον αφήσουμε, λοιπόν, χαλαρό ν’απολαύσει τις μικρές χαρές της ζωής και ας μην προσπαθούμε να του φορτώσουμε τα δύο πόδια σ’ ένα πανάκριβο παπούτσι επώνυμου σχεδιαστή όπως θα επέβαλλε ο καταναλωτικός φασισμός του χτες. Κι αν δεν σκεφτόμασταν μ’ αυτό τον τρόπο μέχρι σήμερα, μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να το κάνουμε?

Καλή αρχή μας εύχομαι..

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Adore", τεύχος Απριλίου 2011

Girl Power

Η γνωστή ρήση που θέλει μια μεγάλη γυναίκα να βρίσκεται πίσω από κάθε ισχυρό άνδρα τείνει να παραφραστεί στον 21ο αιώνα. Βλέποντας το παράδειγμα της Γαλλίας, δεν είναι μόνο οι δύο κυρίες Κάρλα Μπρούνι και Αν Σενκλέρ των κυριών Σαρκοζί και Στρος Καν αντίστοιχα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον των Γάλλων αλλά και τρεις άλλες γυναίκες που θέλουν να διεκδικήσουν την Προεδρία στις επερχόμενες εκλογές. Μαρί Λε Πεν, Μαρτίν Ομπρί και Σεγκολέν Ρουαγιάλ, είναι τα τρία γυναικεία ονόματα του σεναρίου των προεδρικών εκλογών. Τις εντυπώσεις ωστόσο φαίνεται μέχρι τώρα να κερδίζει η Μαρίν Λε Πεν, καθώς οι δημοσκοπήσεις που την έφεραν επικεφαλής του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών τής δίνουν φτερά. Το πρόγραμμά της, βλέπεται, προβλέπει την έξοδο της Γαλλίας από την Ευρωζώνη, εξασφαλίζοντας έτσι όχι μόνο τη συνοχή του κόμματός της, αλλά και την προσέλκυση πολλών απογοητευμένων από την ευρωπαϊκή κρίση.

Να σημειωθεί επίσης ότι η αρχηγός του ακροδεξιού πολιτικού κόμματος «Εθνικό Μέτωπο» πρότεινε μια ομαδική έξοδο από το ευρώ για τη χώρα της μαζί με την Ισπανία, την Πορτογαλία και την δική μας, Ελλάδα. Η ίδια σε συνέντευξη της έχει πει: «Μας υποσχέθηκαν ότι αυτό το νόμισμα θα μας έφερνε ανάπτυξη και ευημερία. Και τί έγινε; Οι λαοί καταστράφηκαν… κοιτάξτε τί συμβαίνει στην Ελλάδα: Η ελληνική κοινωνία πηγαίνει μαζικά πίσω, ολόκληρες δεκαετίες. Και αν ο ελληνικός λαός δείχνει να κάνει υπομονή, που μου έχει μάλιστα προκαλέσει μεγάλη εντύπωση, πόσο ακόμα είναι δυνατόν να κρατήσει αυτή;».

Ιδού η απορία..

Είναι άραγε έτοιμος ο λαός (της Γαλλίας) για μια γυναίκα Πρόεδρο?

Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση το 91% των Γάλλων θα επικύρωνε χωρίς ενδοιασμούς με την ψήφο του την εκλογή μιας γυναίκας προέδρου.

Η γαλλική κοινωνία δείχνει, λοιπόν, έτοιμη ψυχολογικά να αναθέσει για πρώτη φορά το προεδρικό θώκο σε μια γυναίκα. Γενικότερα, οι γυναίκες φαίνεται πως κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος σ’ ότι αφορά στην πολιτική εξουσία. Η Αφρική απέκτησε για πρώτη φορά γυναίκα πρόεδρο, την οικονομολόγο Ελεν Σίρλιφ που ανέλαβε την προεδρία της Λιβερίας, νικώντας τον πρώην ποδοσφαιριστή και δημοφιλέστατο Ζορζ Γουεά. Με εμπειρία σε διεθνείς οργανισμούς, η Σίρλιφ ήταν σαφώς καταλληλότερη για την προεδρία, δεν ήταν όμως καθόλου σίγουρη η νίκη της λόγω φύλου. Στη Λατινική Αμερική, η Μισέλ Μπατσελέτ εξελέγη πρόεδρος της Χιλής, άλλη μια πρωτιά για μια ήπειρο, στην οποία η πιο προβεβλημένη γυναίκα ήταν η Εβίτα Περόν, σύζυγος πολιτικού, που έμεινε στην Ιστορία ως προστάτιδα των φτωχών της Αργεντινής. Στις ΗΠΑ, η υπουργός Εξωτερικών, Κοντολίζα Ράις κυριάρχησε στη χάραξη της αμερικανικής πολιτικής με επιπτώσεις σε όλο τον πλανήτη για να δει μετά να την διαδέχεται στο υπουργείο η Χίλαρι Κλίντον, η οποία ήταν επίσης υποψήφια για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ας μη λησμονήσουμε βέβαια και την «αγαπητή» σε όλους και περισσότερο σ’ εμάς τους Έλληνες γερμανίδα καγκελάριο Άγγελα Μέρκελ», που είναι η πρώτη γυναίκα ηγέτης της χώρας.

Ούτε φυσικά και μια από τις πρώτες διδάξασες, την πρώτη Πρωθυπουργό της Αγγλίας Μάργκαρετ Θάτσερ ή αλλιώς και «Σιδηρά Κυρία», τίτλος που την ακολούθησε σε όλη τη μακρά πολιτική της πορεία. Η ίδια συνήθιζε να λέει: «είμαι εξαιρετικά υπομονετική με την προϋπόθεση πως στο τέλος θα περάσει το δικό μου», ρητό που φαντάζομαι γνωρίζουν καλά αρκετές γυναίκες..

Μια γυναίκα..μπορεί?

Και ιδού το ερώτημα πλανάται κριτικά, σχεδόν αυθάδικα σε πολλές περιπτώσεις στη σκέψη πολλών..και δυστυχώς όχι μόνο ανδρών.

Για τη συλλογική κοινωνική συνείδηση η πολιτική αποτελεί ένα ανδρικό χώρο. Ανέκαθεν η ενασχόληση με τις δημόσιες υποθέσεις υπήρξε υπόθεση μιας λέσχης ανδρών, με χαρακτηριστική περίπτωση την αρχαία δημοκρατία των ελεύθερων Αθηναίων ανδρών. Η αντισυμβατική για την εποχή της Ασπασία ήταν η μοναδική λαμπρή εξαίρεση η οποία όχι μόνο κατάφερε να γοητεύσει τον Περικλή αλλά και να επηρεάσει την πολιτική του αθηναϊκού κράτους. Πιθανότατα και δια μέσου των ερωτικών τερτιπιών που εφάρμοζε η ίδια προκειμένου να περάσει το δικό της. Άλλωστε καμιά φορά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα..

Άραγε η γυναίκα σήμερα μπορεί εκτός από καλή μητέρα και σύζυγος, αλλά και επαγγελματίας πλέον- τόσο κόπο κάναμε να το κερδίσουμε- να συμμετέχει στα κέντρα λήψης αποφάσεων και μάλιστα στην πιο υψηλή ιεραρχικά θέση?

Η είσοδος των γυναικών στην πολιτική και η «ισορροπία ισχύος» των φύλων, είναι κατά την άποψή μου, η μοναδική ελπίδα για ανανέωση της πολιτικής αλλά και της κοινωνίας. Δεν υποστηρίζω βέβαια σε καμία περίπτωση ότι η προσφορά των γυναικών πρέπει να περιορίζεται και να απομονώνεται στη σφαίρα της κοινωνικής πολιτικής, όπως πολλοί ισχυρίζονται. Οι γυναίκες, όπως αποδείχτηκαν ικανές σε διάφορους τομείς, έτσι και στην πολιτική μπορούν και πρέπει να βάλουν τη δική τους σφραγίδα σε όλα τα θέματα. Η γυναικεία παρουσία στην πολιτική σκηνή θα πρέπει να γίνεται για τους ίδιους λόγους με τους άνδρες, γιατί και οι γυναίκες έχουν πράγματα να πουν και κυρίως να κάνουν.

Να κάπως έτσι όπως λέει και το γνωστό τραγούδι της Ελένης Δήμου.. «μια γυναίκα μπορεί, τη ζωή σου ν’ αλλάξει μπορεί»… γιατί όχι και τον τόπο σου ή τον κόσμο ολάκερο?

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Adore", τεύχος Μαΐου 2011