Τοποθέτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο για την «Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας για το 2014»

7^η Συνεδρίαση Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Θεσσαλονίκης 14/03/2011

Παρατηρώ ότι εδώ και μέρες γίνεται μια προσπάθεια να επικοινωνήσετε το θέμα της διοργάνωσης της «Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας για τη Νεολαία», τη διεκδίκηση της οποίας αποφάσισε ο δήμος Θεσσαλονίκης για το 2014.

Δυστυχώς εγώ έτυχε να πληροφορηθώ ότι το λογότυπο για τη διεκδίκηση είναι ήδη έτοιμο μέσω της TV 100 και μάλιστα ότι το αναθέσατε σε εταιρία χωρίς να έχει προηγηθεί καμία ενημέρωση στο δημοτικό συμβούλιο και πολύ περισσότερο ότιη εταιρία αυτή ανέλαβε χωρίς να έχει προηγηθεί ο τυπικός διαγωνισμός για την ανάθεση της συγκεκριμένης αποστολής. Πώς εξαγγέλθηκε η διεκδίκηση χωρίς να έχει προηγηθεί απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου? Αυτή είναι η διαφάνεια με την οποία έχει σκοπό να λειτουργήσει η νέα Δημοτική Αρχή? Πρώτα εξαγγελίες και εκ των υστέρων εγκρίσεις?

Και επειδή δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ, να ξεκαθαρίσω ότι είμαι σίγουρα υπέρ μιας τέτοιας πρωτοβουλίας, αφού στόχος του συγκεκριμένου θεσμού είναι να προσελκύσει νέους από την υπόλοιπη Ευρώπη ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο τον τουρισμό της Θεσσαλονίκης. Με λύπη βέβαια διαπίστωσα στη συνάντηση που είχαμε με την επιτροπή Τουριστικής Ανάπτυξης ότι και δημοτικοί σύμβουλοι της δικής σας παράταξη δεν γνώριζαν επίσης το γεγονός. Πιστεύω λοιπόν ότι στο συγκεκριμένο θέμα θα πρέπει να υπάρξει συνεργασία και με την επιτροπή Τουρισμού και τουριστικών φορέων της πόλης που συμμετέχουν σε αυτή.

Και διαβάζοντας τα δικά σας λόγια που δώσατε σε συνέντευξη σας κ. Πασχαλίδου:

Ενθαρρύνοντας τις εφαρμογές νέων ιδεών και φέρνοντας όλον αυτό τον νεαρόκοσμο από την Ευρώπη, θα αυξηθεί πολύ ο τουρισμός και θα ωφεληθεί πολιτιστικά, κοινωνικά αλλά και οικονομικά η πόλη. Γι’ αυτό και αυτή η διεκδίκηση πρέπει να επικοινωνηθεί παντού. Θα στεναχωρηθώ, αν αντιληφθώότι έστω και ένας πολίτης δεν έχει ακούσει γι’αυτό.. Κάθε δημότης πρέπει να εμπλακεί ή να ενημερωθεί».

Φαντάζομαι ότι η Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα της Νεολαίας δεν είναι ένα ζήτημα μιας ομάδας κεκλεισμένων

των θυρών, αν και έχετε πραγματοποιήσει ήδη δυο συναντήσεις σε πολυχώρο πολιτισμού της Θεσσαλονίκης και μια στην αίθουσα συνεδριάσεων του δημαρχείου, χωρίς να έχει ενημερωθεί κανείς από εμάς. Ποια είναι λοιπόν, η δομή της νεολαίας που θα υποστηρίξει τη διοργάνωση του δήμου, τη στιγμή που δίνεται σ’ εμάς, τους εκλεγμένους συμβούλους που ανήκουμε σε αυτήν την ευκαιρία να συμμετέχουμε και να συνεργαστούμε όλοι μαζί με κοινό στόχο την ανάδειξη της πόλης μας?
Και τέλος είπατε κ. Πασχαλίδου και το επιβεβαίωσε και ο δήμαρχος ότι η συγκεκριμένη διεκδίκηση «δε θα κοστίσει ούτε ένα ευρώ». Από που προκύπτει αυτό και ποιος θα καλύψει τα απαιτούμενα έξοδα? Μάλιστα απ’ όσο ξέρω στο φάκελο της υποψηφιότητας, που πρέπει να υποβληθεί έως την 1η Μαϊου, απαιτείται να κατατεθεί ο προϋπολογισμός και ν’ αναφέρεται συγκεκριμένα και λεπτομερώς σε κάθε μια από τις δράσεις που θα περιέχονται στο πρόγραμμα.

To Blog or Not to Blog?

Η αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο ήταν η συμμετοχή μου σ’ ένα φόρουμ του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Α.Π.Θ. με θέμα «Τα blogs και η επιρροή τους στην πολιτική». Μου ζητήθηκε, λοιπόν, να περιγράψω την προσωπική μου εμπειρία από τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές και κατά πόσο η αναφορά του ονόματος μου στα blogs έκανε ευκολότερη ή δυσκολότερη την εκλογή μου.

Θα μοιραστώ λοιπόν μαζί σας την εμπειρία μου και μερικές σκέψεις μου για την μπλογκόσφαιρα.

Η αλήθεια είναι ότι μέσα στην προεκλογική περίοδο είδα και άκουσα πολλά μέσα από το διαδίκτυο. Κρίσεις θετικές και αρνητικές. Σχεδόν ποτέ όμως αδιάφορες. Παρακολουθούσα τακτικά και με εξαιρετικό ενδιαφέρον τα σχόλια στις αναρτήσεις των πολιτών. Ήταν μια μορφή δημόσιου ηλεκτρονικού διαλόγου. Άλλωστε σε αυτήν ακριβώς τη διαδραστικότητα οφείλεται και η μοναδικότητα του blog ως νέου μέσου επικοινωνίας.

Η μπλογκόσφαιρα αποδείχτηκε μια πολύ χρήσιμη εφαρμογή κατά τη διάρκεια του προεκλογικού μου αγώνα, αφού μέσα από αυτή μπορούσα να ενημερωθώ με ταχύτητα για τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, να «πιάσω» τον σφυγμό των συμπολιτών μου για το μέλλον της πόλης και ταυτόχρονα να διαπιστώσω τη διαφορετικότητα της σκέψης, σε κοινά θέματα, ανώνυμων πολιτών που εκφράζονται με αμεσότητα και πρωτοτυπία, πολύ συχνά και με μια αυθεντική υπερβολή.
Η συζήτηση περί ορίων και ανωνυμίας των blogs είναι πολύ ενδιαφέρουσα.

Ποιος πρέπει να έχει άραγε την ευθύνη για τα όρια των blogs; Ο νομοθέτης; Ή μήπως ο χρήστης τoυ μέσου; Γιατί να μην παραχωρήσουμε στη λειτουργία των blogs ένα περιβάλλον αυτορρύθμισης που μοιάζει να είναι τόσο παραγωγικό σε επίπεδο είδησης και κριτικής; Γιατί, τελικά να μη θέτει τα όρια η κρίση του κάθε πολίτη, η οποία συχνά υμνείται από τους πολιτικούς για την αξία της?

Υπάρχει και το θέμα της ανωνυμίας των blogs. Για μένα η ανωνυμία των blogers, είναι σημαντικό να διατηρηθεί. Η ελεύθερη διατύπωση και η διακίνηση της ιδέας, της σκέψης και της κριτικής χωρίς το φόβο του ελέγχου και της «ποινικοποίησης» είναι που κάνει τη συμμετοχή της μπλογκόσφαιρας στο δημόσιο διάλογο τόσο μοναδική και ενδιαφέρουσα.

Προς το παρόν τα blogs συμπληρώνουν το πεδίο της πολιτικής επικοινωνίας χωρίς να μπορούν να αντικαταστήσουν πλήρως τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αποκτούν όμως μεγάλη δυναμική. Δείχνουν να κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος. Είναι πολύ ενδεικτικό το γεγονός πως πρόσφατα ο Λευκός Οίκος ενέκρινε την παρουσία του πρώτου πολιτικού blogger στην καθημερινή ενημέρωση των συντακτών! Είναι ίσως μια de facto αναγνώριση της δύναμης του μέσου, του τρόπου με τον οποίο θα ασκείται σε λίγα χρόνια η τέχνη της πολιτικής επικοινωνίας.

Τα blogs, όλο και περισσότερο καθορίζουν την ίδια την ατζέντα της επικαιρότητας. Οι σημαντικές ή και οι «ενοχλητικές» ειδήσεις δεν «πεθαίνουν» πλέον στις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων. Μεταφέρονται στο κέντρο της δημόσιας συζήτησης, στην οποία παίρνουν μέρος ειδικοί, ερασιτέχνες και άσχετοι, το σύνολο των κοινωνικών ομάδων που συντηρεί ή εξαντλεί το θέμα.

Σχεδόν κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι τα blogs και οι διάφορες άλλες μορφές κοινωνικής δικτύωσης είναι το μέσο της πολιτικής του μέλλοντος. Αρκεί κάποιος να αναλογιστεί το ρυθμό δημιουργίας τους. Ένα blog ανά δευτερόλεπτο! Κι αυτό όχι γιατί είναι φθηνότερα και γρηγορότερα. Αλλά γιατί επιτρέπουν στους πολίτες να συμμετέχουν στη διαδικασία της πολιτικής. Μια υπόσχεση που το παραδοσιακό σύστημα επικοινωνίας (τηλεόραση και εφημερίδες) απέκλειε, και το παραδοσιακό σύστημα της πολιτικής είχε με συνέπεια αθετήσει. Είναι αλήθεια ότι η δημοκρατία είναι το καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης που έχει εφεύρει η ανθρωπότητα αλλά απαιτεί ενεργούς πολίτες. Χωρίς αυτούς παύει να είναι το καλύτερο. Ίσως τα blogs τους δημιουργήσουν μαζί με μερικούς κανόνες δεοντολογίας.

Τίποτε ίσως δε θα μπορούσε να αποτυπώσει με μεγαλύτερη ακρίβεια το μέλλον των blogs από τα λόγια ενός ανώνυμου blogger: «Εμείς οι bloggers δεν πρόκειται να είμαστε ενάντια στο κατεστημένο. Πρόκειται να γίνουμε οι ίδιοι το κατεστημένο!».

Και αυτό αποτελεί από μόνο του μια ανατριχιαστική σκέψη για την επιβίωση της σημερινής πολιτικής.

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Adore", τεύχος Ιουνίου 2011

Η απαγόρευση της χρήσης της πλατείας Αριστοτέλους στο Μίκη Θεοδωράκη

Σας παραθέτω ένα απόσπασμα από τον προβληματισμό που εξέφρασα στο δημοτικό συμβούλιο της 9ης Ιουνίου 2011 σχετικά με την απαγόρευση της χρήσης του χώρου της πλατείας Αριστοτέλους στο Μίκη Θεοδωράκη από το δήμαρχο κ. Γ. Μπουτάρη.

Κύριε Πρόεδρε, Θέλω και εγώ να εκφράσω τον προβληματισμό μου για μια ακατανόητη άρνηση και τυπολατρεία. Νοιώθω πως δημιουργήθηκε ένα μείζον θέμα χωρίς προφανή λόγο. Ο Μίκης Θεοδωράκης ηγείται μιας κίνησης πολιτών και θέλει να εκφραστεί δημόσια. Ποια αιτία είναι τόσο ισχυρή που το απαγορεύει; Πόση αρμονία υπάρχει ανάμεσα στο λαϊκό αίσθημα που συντάσσεται με αυτή την πρωτοβουλία και στην απόφασή σας να αρνηθείτε έναν χώρο που έχει έναν ισχυρό συμβολισμό; Πόση υποκρισία περιέχει αυτή η απόφαση όταν η Πλατεία Αριστοτέλους καταλαμβάνεται καθημερινά από απίθανους πλανόδιους μικροπωλητές, διατίθεται για εκδηλώσεις εμπορικής προβολής, δίνεται στα πολιτικά κόμματα για τις τριτοκοσμικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις τους, αλλά δεν παραχωρείται σε ένα μεγάλο ακομμάτιστο και ακηδεμόνευτο κίνημα πολιτών; Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο, έχω την αίσθηση πως μάλλον μιλώ για το αυτονόητο. Η απόφαση είναι αναίτια, ασφαλώς περίεργη και πάντως σίγουρα άστοχη. Και αν θέλετε να προβληματιστείτε επιπλέον είναι και αντίθετη με το αίσθημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του δημοτικού συμβουλίου. Είτε εκφράστηκε δημοσίως, είτε όχι.

Σας ευχαριστώ

Τι κάνουμε για την πόλη που ζούμε;

Πόλη δεν είναι τα κτίρια και οι πλατείες. Δεν είναι τα μνημεία, τα πάρκα και οι δρόμοι της, ούτε καν τα σπίτια των ανθρώπων.

Πόλη για μένα είναι κατ’ αρχήν οι άνθρωποι.

Όλα τα άλλα έχουν φτιαχτεί για να διευκολύνουν και να εξυπηρετούν τη ζωή των ανθρώπων που ζούνε μέσα και δίπλα σε αυτά.

Υποδομές και υπηρεσίες πρέπει να δημιουργούνται, να λειτουργούν και να εξελίσσονται με μοναδικό σκοπό την καλύτερη ζωή των συμπολιτών.

Για μένα ωραία και σπουδαία πόλη είναι αυτή που «φιλοξενεί» τους περισσότερους ευτυχισμένους ανθρώπους. Θα ήθελα η πόλη μου, η Θεσσαλονίκη, να είναι μια ωραία και σπουδαία πόλη.

Δεν είναι.

Δεν έχω αυταπάτες και δεν υποστηρίζω πως με τη συμμετοχή μου στο δημοτικό συμβούλιο θα αλλάξουν όλα. Έχω όμως πράγματα να κάνω και να διεκδικήσω.

Συγκεκριμένα πιστεύω πως η γενιά μου είναι μια αδικημένη γενιά. Καλείται να πληρώσει τα συσσωρευμένα λάθη πολλών δεκαετιών.

Πιστεύω πως το σημαντικότερο αγαθό για τον άνθρωπο είναι η ελευθερία.

Όταν όμως είσαι νέος και δεν υπάρχει προοπτική, δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει καμία ευκαιρία για δημιουργία, τότε δεν είσαι ελεύθερος.

Για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη απέναντι στη νέα γενιά, τη δική μου γενιά, γι’ αυτά θέλω να δουλέψω, αυτά θέλω να διεκδικήσω.

Εξ’ άλλου αυτές οι δύο έννοιες και το καθημερινό πολιτικό περιβάλλον που ζούσα από μικρή, αυτά με οδήγησαν στη δημοσιογραφία.

Δεν με ενδιαφέρει να είμαι η δημοτική σύμβουλος που απλά θα συνεδριάζει.

Πιστεύω πως ένας δήμαρχος και μία δημοτική ομάδα, δεν αρκεί να ασχολείται μόνο με την αισθητική και τη λειτουργικότητα μιας πόλης. Εκλέγονται για να βελτιώσουν τη ζωή των πολιτών με κάθε δύνατο τρόπο.

Αυτό θα προσπαθήσω με όλη μου τη δύναμη.

Έχω ιδέες, έχω συγκεκριμένες προτάσεις, έχω και φίλους συνεργάτες για να το παλέψουμε και να τα καταφέρουμε.

Στόχος μας, η γενιά μας να ανοίξει δρόμους, να βρει δουλειές και ευκαιρίες για να αναπτύξει τις αξίες που κουβαλάει μέσα της.

Ελπίζω σ’ αυτό το δρόμο να συναντήσω κι’ άλλους συνοδοιπόρους.

Ανθή Σαλαγκούδη

Τοποθέτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο για το Μετρό

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς σχετικά με την εξέλιξη των εργασιών του Μετρό έτσι όπως τις κατέθεσα και στο Δημοτικό Συμβούλιο. Αφορμή στάθηκε η ειδική συνεδρίαση που πραγματοποιήθηκε στις 23/05/2011 με θέματα το Μετρό και τον Ο.Λ.Θ.

Καταρχήν θα προσπεράσω τα αυτονόητα για την οικονομία της συζήτησης. Ασφαλώς το Μετρό είναι ένα σημαντικό έργο, είναι βέβαιο πως θα αλλάξει την εικόνα της πόλης, προφανώς δημιουργεί τεράστιο περιβαλλοντικό όφελος για τη Θεσσαλονίκη και άλλα πολλά. Έχουμε προ πολλού περάσει το σημείο που κρίνονταν η μεγάλη χρησιμότητα του έργου.

Στα πιο πρακτικά θέματα είναι που υπάρχουν ζητήματα. Και εκεί αναζητούνται απαντήσεις.

Ασφαλώς μόνο να συμφωνήσει κανείς με τον Υφυπουργό κ Μαγκριώτη μπορεί στο ότι οι εργασίες του Μετρό απασχολούν πάνω 1500 άτομα, αριθμός που αναμένεται να διπλασιαστεί με τις εργασίες κατασκευής των επεκτάσεων. Η Θεσσαλονίκη έχει μεγάλη ανάγκη από θέσεις εργασίας. Το πρόβλημα όμως είναι πως θα πρέπει και να πληρώνονται. Και βεβαίως μπορεί ο κ. υφυπουργός να ευχαριστεί δημοσίως τον κ. Παπακωνσταντίνου για την εξασφάλιση χρηματοδότησης αλλά εμείς βλέπουμε πως η εταιρεία οφείλει στους εργαζομένους δεδουλευμένα, και αυτοί απεργούν. Και όταν οι εργαζόμενοι απεργούν, τα έργα σταματούν. Και αν υπάρχει θέμα μισθοδοσίας του προσωπικού τότε αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει συνολικότερο πρόβλημα χρηματοδότησης του έργου. Με άλλα λόγια δηλαδή, ρωτάω αν υπάρχουν λεφτά, για να κάνω και χρήση μιας πολυσυζητημένης διατύπωσης.

Το δεύτερο ζήτημα είναι αυτό των επιχειρήσεων που είναι σε περιοχές εργοταξίων. Είναι πολύ μεγάλο θέμα (η κατάσταση, για παράδειγμα, στην οδό Δελφών είναι τραγική). Αναρωτιέται ο μέσος επιχειρηματίας, πόσες συσκέψεις απαιτούνται για να λυθεί ένα θέμα αυτονόητο; Που θα έπρεπε δηλαδή να αντιμετωπισθεί απλά με την εμπειρία και μόνο της κατασκευής του Μετρό της Αθήνας; Ασφαλώς και εκεί υπήρξαν προβλήματα με την εμπορική κίνηση σε πολλές περιοχές. Εδώ ψάχνουμε άλλες λύσεις; Θα υπέθετε κανείς το πολύ απλό από τον ανάδοχο. Να σχεδιάσει το εργοτάξιο και την περιοχή γύρω από αυτό με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξυπηρετείται η εμπορική κίνηση, οι επιχειρήσεις οι διερχόμενοι πολίτες και η κυκλοφορία. Εδώ δεν πρόκειται για εργασίες λίγων ημερών που μπορούν να γίνουν και με συνθήκες προχειρότητας. Πρόκειται για εργασίες μηνών και ετών που έχουν δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα σε μια αγορά που ήδη λόγω κρίσης ασθενεί. Οι προτάσεις που κατατέθηκαν από τους επαγγελματίες θα έπρεπε να ζητηθούν από τη διοίκηση του Μετρό πριν το έργο καν ξεκινήσει για να γίνουν οι απαραίτητες διευθετήσεις. Σήμερα βρισκόμαστε ακόμη να συζητάμε. Αφού αξιολογήθηκαν οι προτάσεις που υποβλήθηκαν (!!!!), υπογράφηκε ένα μνημόνιο «για τη συστημική προώθηση συγκεκριμένων θεμάτων!!!» με το Δήμο Θεσσαλονίκης, το ΑΠΘ και τους φορείς των παραγωγικών τάξεων, η οποία κατέληξε στην εξής εκπληκτική από πλευράς κοινοπραξίας διαπίστωση. Πως θα πρέπει να υλοποιηθούν μέτρα για την υποστήριξη των πληττόμενων από τα έργα του μετρό επιχειρήσεων και να γίνουν αστικές αναπλάσεις πέριξ των σταθμών, διαμορφώσεις χώρων στάθμευσης και κυκλοφοριακές ρυθμίσεις!!! Η γραφειοκρατία και ο βιασμός του αυτονόητου συνεχίζουν να λειτουργούν σε όλο τους το μεγαλείο.

Θα ήθελα επίσης να θέσω ένα θέμα προς τη διοίκηση του δήμου σχετικά με τη δέσμευσή της να χρηματοδοτήσει τα έργα κυκλοφοριακών ρυθμίσεων γύρω από τους σταθμούς του Μετρό που με όλη τη συζήτηση κανένας πλέον πολίτης δε γνωρίζει με βεβαιότητα, άρα υπάρχει και ένα σοβαρό έλλειμμα επικοινωνίας. Η ερώτηση λοιπόν είναι απλή. Το θέμα των κυκλοφοριακών ρυθμίσεων δεν αποτελεί μέρος των συμβατικών υποχρεώσεων του αναδόχου; Αν αποτελεί, για ποιο λόγο δεσμεύεται ο δήμος να το χρηματοδοτήσει; Τι ακριβώς σημαίνει πως ο δήμος θα χρηματοδοτήσει τα έργα των κυκλοφοριακών ρυθμίσεων ΑΝ η Αττικό Μετρό αναλάβει την εκπόνηση των σχετικών μελετών; Ποιος έχει τελικά την υποχρέωση; Τέλος θέλω να μεταφέρω μια πολύ απλή σκέψη που πιστεύω πως είναι ερώτηση του κάθε πολίτη αυτής της πόλης; Στις 10 Μαρτίου 2011 ο Υφυπουργός κ. Μαγκριώτης, δήλωσε πως τέλος 2014/αρχές 2015 η πρώτη γραμμή του Μετρό θα έχει ολοκληρωθεί. Επειδή πολλές φορές στη δημόσια συζήτηση επιλέγεται η πολιτική γλώσσα αντί αυτής που μιλάνε οι πολίτες, ρωτώ: όταν λέει «ολοκληρωθεί», εννοεί «λειτουργήσει»; Γιατί αυτό που ενδιαφέρει τους Θεσσαλονικείς είναι πότε θα κινηθούν με το Μετρό. Και όχι οι τεχνικές λεπτομέρειες της κατασκευής. Θα έχουμε λοιπόν στις αρχές του 2015 ένα Μετρό που θα λειτουργεί πλήρως; Υπάρχει χρονική δέσμευση σε αυτό το ερώτημα;

Σκέφτομαι απλά ως ένας δημότης της Θεσσαλονίκης και ρωτώ αυτά που θα ήθελε να ρωτήσει ο καθένας που θα ήταν σήμερα στη θέση μου. Πότε θα τελειώσει το μετρό και πόσο συνολικά θα κοστίσει. Και θα ήθελα οι απαντήσεις που θα μου δοθούν σήμερα να μην αλλάξουν αύριο.

Σας ευχαριστώ πολύ