Δικτατορία, αυτοκρατορία, καταναλωτική διαστροφή..αρκετές λέξεις πέρασαν από το μυαλό μου μέχρις ότου καταλήξω στον παραπάνω τίτλο. Για λίγο αμφιταλαντεύτηκα ανάμεσα στην «αυτοκρατορία» της χλιδής που μας είχε επιβληθεί ως απαραίτητο συστατικό στη ζωή μας όλ’αυτά τα χρόνια και στην τελική μου επιλογή, η οποία περιγράφει νομίζω πολύ πιο εύγλωττα την κατάσταση.
Και τώρα τι έπεται στη συνέχεια?
Η οικονομική κρίση ήρθε να μας απαλλάξει μάλλον απ’ όλ’αυτά τα υλικά και άψυχα που κυνηγούσαμε σαν τρελοί ν’ αποκτήσουμε στο όνομα μιας υποτιθέμενης ευημερίας και ενός lifestyle τρόπου ζωής που δεν είχε απαραίτητα φτιαχτεί για μας αλλά έπρεπε απαραίτητα να φορεθεί από εμάς γιατί ήταν must. Έτσι τουλάχιστον ευαγγελίζονταν τα life & style περιοδικά, οι διαφημιστικές καμπάνιες και η κ. Κούλα, αγαπημένη των κοσμικών εκδηλώσεων της εγχώριας και αθηναϊκής σκηνής.
Η πληρωμένη ευτυχία ωστόσο κάθε άλλο παρά ευτυχία αποδείχτηκε και μάλιστα με τα ξένα κόλλυβα της απλήρωτης κάρτας.
Εγώ, λοιπόν αποφάσισα να μην ταχθώ με το μέρος όσων βρέθηκαν στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού ελπίζοντας να βρω κι άλλους συμπαραστάτες στο δρόμο μου. Αρνούμαι να μιζεριάσω, να ρίχνω από το πρωί μέχρι το βράδυ ευθύνες στους πολιτικούς για την κατάσταση στην οποία μας φέρανε και ν’ αναθεματίζω την κακή τύχη της Ελλάδας.
Ούτε βέβαια θα με δείτε να τάσσομαι υπέρ κινημάτων του είδους «δεν πληρώνω». Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να δεχτούμε, ούτε να νομιμοποιήσουμε την παραβίαση των νόμων. Απ’ τη στιγμή που ζούμε σε μια δημοκρατία, οι νόμοι είναι υποχρεωτικοί για όλους. Η ανυπακοή δεν θα οδηγήσει σε περισσότερη ελευθερία αλλά στην τυραννία της αυθαιρεσίας.
Υπάρχουν όμως πολλά όμορφα πράγματα ν’ ανακαλύψει ένας άνθρωπος καθώς μαθαίνει να ζει με λιγότερα και ν’ αφουγκράζεται τις πραγματικές του ανάγκες. Στον κόσμο των άδειων πορτοφολιών, οι αληθινές στιγμές μετράνε πολύ περισσότερο από τις κραυγαλέες βιτρίνες, τους «in» προορισμούς σε ένα καλοκαιρινό θέρετρο ή χειμωνιάτικο σαλέ στο Γκστάαντ.
Η έννοια της καλής ζωής μπορεί κάλλιστα να συμπτυχθεί σε μια μοναδική βραδιά στο σπίτι με την παρέα φίλων και τη συντροφιά μιας μακαρονάδας παρά σε μια επίσκεψη ενός πανάκριβου γκουρμέ εστιατορίου χωρίς ο ουρανίσκος σου να κατανοεί κάθε φορά τι καταπίνεις.
Η ουσία βρίσκεται αλλού και η νέα μόδα ας είναι η ανακάλυψη του άλλου μας εαυτού. Που δίνει περισσότερη σημασία στο πνεύμα και την τέχνη παρά στην ύλη- ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη και το Χόλυγουντ βίωνε χρυσές εποχές καταμεσής του Κραχ. Ενός εαυτού που ανακαλύπτει τα βαθύτερα συναισθήματα του και διαμορφώνει με βάση αυτά τις σχέσεις του.
Ας τον αφήσουμε, λοιπόν, χαλαρό ν’απολαύσει τις μικρές χαρές της ζωής και ας μην προσπαθούμε να του φορτώσουμε τα δύο πόδια σ’ ένα πανάκριβο παπούτσι επώνυμου σχεδιαστή όπως θα επέβαλλε ο καταναλωτικός φασισμός του χτες. Κι αν δεν σκεφτόμασταν μ’ αυτό τον τρόπο μέχρι σήμερα, μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να το κάνουμε?
Καλή αρχή μας εύχομαι..
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Adore", τεύχος Απριλίου 2011
