Girl Power

Η γνωστή ρήση που θέλει μια μεγάλη γυναίκα να βρίσκεται πίσω από κάθε ισχυρό άνδρα τείνει να παραφραστεί στον 21ο αιώνα. Βλέποντας το παράδειγμα της Γαλλίας, δεν είναι μόνο οι δύο κυρίες Κάρλα Μπρούνι και Αν Σενκλέρ των κυριών Σαρκοζί και Στρος Καν αντίστοιχα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον των Γάλλων αλλά και τρεις άλλες γυναίκες που θέλουν να διεκδικήσουν την Προεδρία στις επερχόμενες εκλογές. Μαρί Λε Πεν, Μαρτίν Ομπρί και Σεγκολέν Ρουαγιάλ, είναι τα τρία γυναικεία ονόματα του σεναρίου των προεδρικών εκλογών. Τις εντυπώσεις ωστόσο φαίνεται μέχρι τώρα να κερδίζει η Μαρίν Λε Πεν, καθώς οι δημοσκοπήσεις που την έφεραν επικεφαλής του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών τής δίνουν φτερά. Το πρόγραμμά της, βλέπεται, προβλέπει την έξοδο της Γαλλίας από την Ευρωζώνη, εξασφαλίζοντας έτσι όχι μόνο τη συνοχή του κόμματός της, αλλά και την προσέλκυση πολλών απογοητευμένων από την ευρωπαϊκή κρίση.

Να σημειωθεί επίσης ότι η αρχηγός του ακροδεξιού πολιτικού κόμματος «Εθνικό Μέτωπο» πρότεινε μια ομαδική έξοδο από το ευρώ για τη χώρα της μαζί με την Ισπανία, την Πορτογαλία και την δική μας, Ελλάδα. Η ίδια σε συνέντευξη της έχει πει: «Μας υποσχέθηκαν ότι αυτό το νόμισμα θα μας έφερνε ανάπτυξη και ευημερία. Και τί έγινε; Οι λαοί καταστράφηκαν… κοιτάξτε τί συμβαίνει στην Ελλάδα: Η ελληνική κοινωνία πηγαίνει μαζικά πίσω, ολόκληρες δεκαετίες. Και αν ο ελληνικός λαός δείχνει να κάνει υπομονή, που μου έχει μάλιστα προκαλέσει μεγάλη εντύπωση, πόσο ακόμα είναι δυνατόν να κρατήσει αυτή;».

Ιδού η απορία..

Είναι άραγε έτοιμος ο λαός (της Γαλλίας) για μια γυναίκα Πρόεδρο?

Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση το 91% των Γάλλων θα επικύρωνε χωρίς ενδοιασμούς με την ψήφο του την εκλογή μιας γυναίκας προέδρου.

Η γαλλική κοινωνία δείχνει, λοιπόν, έτοιμη ψυχολογικά να αναθέσει για πρώτη φορά το προεδρικό θώκο σε μια γυναίκα. Γενικότερα, οι γυναίκες φαίνεται πως κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος σ’ ότι αφορά στην πολιτική εξουσία. Η Αφρική απέκτησε για πρώτη φορά γυναίκα πρόεδρο, την οικονομολόγο Ελεν Σίρλιφ που ανέλαβε την προεδρία της Λιβερίας, νικώντας τον πρώην ποδοσφαιριστή και δημοφιλέστατο Ζορζ Γουεά. Με εμπειρία σε διεθνείς οργανισμούς, η Σίρλιφ ήταν σαφώς καταλληλότερη για την προεδρία, δεν ήταν όμως καθόλου σίγουρη η νίκη της λόγω φύλου. Στη Λατινική Αμερική, η Μισέλ Μπατσελέτ εξελέγη πρόεδρος της Χιλής, άλλη μια πρωτιά για μια ήπειρο, στην οποία η πιο προβεβλημένη γυναίκα ήταν η Εβίτα Περόν, σύζυγος πολιτικού, που έμεινε στην Ιστορία ως προστάτιδα των φτωχών της Αργεντινής. Στις ΗΠΑ, η υπουργός Εξωτερικών, Κοντολίζα Ράις κυριάρχησε στη χάραξη της αμερικανικής πολιτικής με επιπτώσεις σε όλο τον πλανήτη για να δει μετά να την διαδέχεται στο υπουργείο η Χίλαρι Κλίντον, η οποία ήταν επίσης υποψήφια για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ας μη λησμονήσουμε βέβαια και την «αγαπητή» σε όλους και περισσότερο σ’ εμάς τους Έλληνες γερμανίδα καγκελάριο Άγγελα Μέρκελ», που είναι η πρώτη γυναίκα ηγέτης της χώρας.

Ούτε φυσικά και μια από τις πρώτες διδάξασες, την πρώτη Πρωθυπουργό της Αγγλίας Μάργκαρετ Θάτσερ ή αλλιώς και «Σιδηρά Κυρία», τίτλος που την ακολούθησε σε όλη τη μακρά πολιτική της πορεία. Η ίδια συνήθιζε να λέει: «είμαι εξαιρετικά υπομονετική με την προϋπόθεση πως στο τέλος θα περάσει το δικό μου», ρητό που φαντάζομαι γνωρίζουν καλά αρκετές γυναίκες..

Μια γυναίκα..μπορεί?

Και ιδού το ερώτημα πλανάται κριτικά, σχεδόν αυθάδικα σε πολλές περιπτώσεις στη σκέψη πολλών..και δυστυχώς όχι μόνο ανδρών.

Για τη συλλογική κοινωνική συνείδηση η πολιτική αποτελεί ένα ανδρικό χώρο. Ανέκαθεν η ενασχόληση με τις δημόσιες υποθέσεις υπήρξε υπόθεση μιας λέσχης ανδρών, με χαρακτηριστική περίπτωση την αρχαία δημοκρατία των ελεύθερων Αθηναίων ανδρών. Η αντισυμβατική για την εποχή της Ασπασία ήταν η μοναδική λαμπρή εξαίρεση η οποία όχι μόνο κατάφερε να γοητεύσει τον Περικλή αλλά και να επηρεάσει την πολιτική του αθηναϊκού κράτους. Πιθανότατα και δια μέσου των ερωτικών τερτιπιών που εφάρμοζε η ίδια προκειμένου να περάσει το δικό της. Άλλωστε καμιά φορά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα..

Άραγε η γυναίκα σήμερα μπορεί εκτός από καλή μητέρα και σύζυγος, αλλά και επαγγελματίας πλέον- τόσο κόπο κάναμε να το κερδίσουμε- να συμμετέχει στα κέντρα λήψης αποφάσεων και μάλιστα στην πιο υψηλή ιεραρχικά θέση?

Η είσοδος των γυναικών στην πολιτική και η «ισορροπία ισχύος» των φύλων, είναι κατά την άποψή μου, η μοναδική ελπίδα για ανανέωση της πολιτικής αλλά και της κοινωνίας. Δεν υποστηρίζω βέβαια σε καμία περίπτωση ότι η προσφορά των γυναικών πρέπει να περιορίζεται και να απομονώνεται στη σφαίρα της κοινωνικής πολιτικής, όπως πολλοί ισχυρίζονται. Οι γυναίκες, όπως αποδείχτηκαν ικανές σε διάφορους τομείς, έτσι και στην πολιτική μπορούν και πρέπει να βάλουν τη δική τους σφραγίδα σε όλα τα θέματα. Η γυναικεία παρουσία στην πολιτική σκηνή θα πρέπει να γίνεται για τους ίδιους λόγους με τους άνδρες, γιατί και οι γυναίκες έχουν πράγματα να πουν και κυρίως να κάνουν.

Να κάπως έτσι όπως λέει και το γνωστό τραγούδι της Ελένης Δήμου.. «μια γυναίκα μπορεί, τη ζωή σου ν’ αλλάξει μπορεί»… γιατί όχι και τον τόπο σου ή τον κόσμο ολάκερο?

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Adore", τεύχος Μαΐου 2011